Minsan kahit mahal niyo pa ang isa’t isa, kailangang tapusin niyo na.

                Minsan kahit mahal niyo pa ang isa’t isa, kailangang tapusin niyo na. Kasi minsan, kahit gaano mo kagustong ituloy yung relasyon, hindi mo na magagawa. Kung wala ng tiwala, tapos puro hinala at selos nalang, mas okay yung itigil nalang. Kasi habang pinipilit niyong ayusin ang isang bagay, kung paulit ulit lang din naman ang nangyayari, paulit ulit lang din masisira. Hanggang dumating sa punto na wala na. Durog na.

                Minsan tama na rin yung desisyon na kung nakikita niyo namang wala ng patutunguhan, itigil nalang. Mas okay nang matapos yung relasyon na hindi niyo pa kinamumuhian ang isa’t isa. Mas okay na matapos nalang kaysa naman unti unti ng nawawalan ng pagpapahalaga. Hihintayin niyo pa bang dumating sa punto na mawalan kayo ng respeto sa isa’t isa? Na parang ni minsan hindi kayo naging masaya magkasama? Hihintayin niyo pa bang dumating sa punto na puro sakit at galit nalang?

                Hindi naman porke sumuko ka, duwag ka na. Minsan nga, mas nasusukat pa ang katapangan sa pagharap ng katotohanan na may mga bagay na hindi kayang ayusin o buoin ng pagmamahal lang.

You can love someone, but it doesn’t mean they’re gonna love you back.

               Pwede namang magmahal, pero hindi ibig sabihin nun ay mamahalin ka rin niya pabalik. Yan ang totoo sa pag-ibig. Yan ang isa sa mga rules sa pagmamahal. Hindi mo pwedeng pilitin ang isang taong mahalin ka. Hindi mo pwedeng pwersahin ang isang tao para lang mapansin ka niya at mapaibig mo siya. Kaya kung ayaw niya sa’yo, masakit man pero kailangan mo ng tigilan. Kung talagang pursigido kang mapansin ka niya at matutunan ka niyang mahalin, mag-effort ka. Magkaiba ang pagpupursige at pwepwersahin. Okay?

                Pwedeng pwede naman talagang magmahal eh. Humanga sa mga tao, magustuhan ang personalidad at katangian nila. Kailangan mo lang talagang matanggap na sa pagmamahal, hindi porke’t mahal mo ang isang tao ay dapat mahal ka rin niya. Maswerte ang mga taong mahal sila ng taong gusto nila. Pero nakakalungkot lang dahil karamihan ng taong nagmamahal ay hindi sila mahal ng mahal nila.

                Nasasaktan tayo, umiiyak tayo. Nagkakaroon pa ang iba ng pangako na hindi na sila magmamahal muli. Nagmahal lang naman kayo at ang sakit ay laging nakabuntot sa pagmamahal kaya hindi yan maiiwasan. Normal lang na masaktan sa pagmamahal. Matakot ka kapag hindi ka nasasaktan.

Ang payo ko lang sa mga taong nagmamahal pero hindi sila kayang mahalin pabalik:

“Tanggapin mo kung ano talaga ang mangyayari. Mahal ka niya o hindi. Tanggapin mo.”

Masakit Mabusted at Mahirap Maghintay

               Ang mga lalaki, akala nila ang sasama naming mga babae kapag nabubusted sila. Pero hindi niyo alam kung gaano kahirap maging babae. Kasi kayo kapag may nagustuhan kayo, pwede niyong ligawan. Pwede kayong mabusted, oo masakit yun. Pwede kayong matorpe. Pero at the end of the day, may magagawa kayo para makamit yung taong inaasam niyo, kasi lalaki kayo.

                Eh kaming mga babae? Wala kaming magagawa kundi maghintay. Maghintay na mapansin ng taong gusto namin. Maghintay na may manligaw. Maghintay sa mga bagay na walang kasiguraduhan. Kapag kami ang gumawa ng first move, malandi agad ang tingin sa amin. Tapos minsan, dahil nga sa wala kaming magawa, hinahayaan nalang namin na makita ang taong gusto namin na may magustuhang iba. Nganga kami lagi. Para kaming nakaupo sa isang bus stop na wala namang dumadaang bus pero araw-araw kaming pumupunta kasi umaasa kami na may darating din. Ganun yung pakiramdam nun. Nakakatangina kaya!

                Hindi ko sinasabing okay lang na nabubusted ang mga lalaki. Pero sana marealize niyo na kung gaano kahirap manligaw, mas mahirap maghintay. Tapos kung minsan, yung dumarating pa ay yung hindi naman namin gusto. Hindi yun pagiging choosy. Akala niyo, kapag hindi namin sinagot ang isang lalaki, choosy kami. Pero hindi. Tulad niyo, namimili kayo ng liligawan. Pinipili niyo yung talagang gusto niyo. Kami din kasi ganun. Hindi naman kasi pwede na kahit sino nalang. Ano yun? Desperada nalang?

“Mahahanap mo rin ang tunay na pag-ibig.”

- sadyang ginawa yata yang kasabihan na yan para sa mga lalaki. Kasi kapag nabubusted, nasasaktan, nagmomove on. Tapos, makakahanap ng magugustuhan, manliligaw ulit. At magpapatuloy ang cycle hanggang sa tamang tao na yung mahanap niyo at maligawan niyo.

“Darating din ang tunay na pag-ibig.”

- Eto naman ang para sa mga babae. Yung walang humpay na paghihintay sa pag-ibig na nararapat. Maghihintay hanggang sa tumama din ang panahon at pagkakataon. Wala namang magagawa. Hindi naman pwedeng hanapin. Kaya hintayin nalang. Darating din yan.           
                                                       

Magpahalaga at Makuntento

               Nagpumilit kang pumasok sa buhay niya. Kahit ang dami mong insecurities sa sarili mo, tinanggap ka niya. Hindi man ikaw yung pinaka maganda o pinaka gwapo sa paningin niya, ikaw pa rin ang pinili niya. Madami man ang nagkakandarapa sakaniya, ikaw pa rin ang gusto niya. Mas pinili niyang lumayo sa iba, huwag ka lang masaktan. Madami man hadlang, pinilit niya pa rin ang sarili niya para ipaglaban ka. Tinupad niya ang hiling mo na huwag ka niyang iwan. Kahit awang-awa na siya sa sarili niya, pinilit niyang iparamdam sa’yo na mahal ka niya at kinakaya niya lahat kahit ang sakit sakit na. Kahit na dumating na yung pagkakataon na kinatatakutan niya, yung siya nalang ang lumalaban.

                Minsan akala natin kulang na kulang pa yung binibigay sa atin ng isang tao. Pero madami tayo hindi napapansin. Madalas kasi naka-focus lang tayo sa sariling damdamin natin. Madalas nakakalimutan na natin yung nararamdaman ng iba. Lalo na kapag may mga tao na nakapaligid sa’yo na sinusulsulan ka na kesyo may iba na yan, pabaya yan, walang kwenta yan.

Madalas akala natin sarili lang natin yung bigay ng bigay pero mas higit pa pala yung ibinibigay ng isang tao sa atin. Sa huli, ang mahalaga lang naman, marunong dapat tayong mag-isip, makaramdam ng tama at makuntento.

                                                                                        

Bakit Ka Pa Bumalik?

               Ano pa bang saysay ng pagbabalik mo kung sisirain mo lang din naman ang puso niya tulad ng mga pangakong sinira mo? Bakit mo pa kailangang bumalik kung hindi ka naman seryoso sakaniya?

                Paano ka ba magmahal? May choice? Kapag wala na yung taong minamahal mo, doon ka pupunta sa taong nagmamahal sa’yo? Kawawa naman yung nagmamahal, isa lang siya sa pagpipilian at parang latak nalang na kapag wala ng makakain ay siya na ang pagtitiyagaan. Laruan ba hanap mo? Sa toy store ka maghanap at huwag ang damdamin ng tao ang paglaruan mo.

                Marupok kasi ang puso niyan kaya madali mong nauuto. Lalo na at minahal ka. Naranasan mo na ba kasing magmahal? Naranasan mo bang maging sunud-sunuran sakanila na parang aso na hindi nabibigyan ng panahon? Nakakaawa noh? Kaso hindi mo ‘yon alam at wala kang alam kundi paglaruan ang damdamin ng isang tao.

                At akala mo ikinagwapo mo na ang may humahabol-habol sa’yo at nagtiyatiyagang magmahal? Akala mo madali lang ang lahat? Sabagay, hindi ako naaawa sa humahabol sa’yo kundi naaawa ako sa’yo. Dahil sa hindi ka marunong magmahal. Naniniwala naman ako na darating ang araw, ikaw naman ang iiyak. At sa panahon na ‘yon wala ka ng babalikan dahil ang lahat ng taong pinaikot mo sa kamay mo ay matatauhan din. Hindi permanente ang lahat. Kapag nakaramdam sila ng awa sa sarili nila, tiyak titigil din sila.

                Kung hindi mo mahal ang isang tao, hindi mo na siya dapat paasahin pa. Mas mabuti na iyong isang sakit nalang kaysa naman sa pangmatagalang bakas ng sugat na iiwan mo kapag pinagpatuloy mo pa ang ginagawa mo. Hindi mo kasalanang mahalin ka niya pero kasalanan mo kung paaasahin mo pa siya  lalo na kung hindi mo naman talaga siya mahal.
                                 

Give Him/Her A Chance

               Nasasaktan ako para sa mga taong nagmamahal pero hindi kayang masuklian yung binibigay nilang pagmamahal. Nasasaktan ako para sa mga taong pilit na pinapasaya ang iba kahit na ang kasiyahan din nila mismo ang nakasangla. Nasasaktan ako para sa mga taong nag-aalay ng kanilang luha sa taong hindi man lang napapansin na nasasaktan na sila. Oo, nasasaktan ako. Bakit? Kasi pakiramdam ko, kung sino pa ang mas maraming ibinigay, siya pa ang hindi pinili. Siya pa ang iniwang nag-iisa. Pakiramdam ko, kung sino pa ang mas karapat-dapat sila pa ang mas binabalewala.

                Nakakapagtaka diba? Why are we always doing wrong things to the right person? Dahil ba love is blind? Pero hindi ako naniniwala na bulag ang pag-ibig.

Sabi nga sa isang quote:

“Love is not blind because it sees but it doesn’t mind.”

                Hindi ka bulag. Hindi iyon ang dahilan kung bakit hindi mo siya nakikita. Siguro, malabo lang talaga ang mata mo, manhid ka lang talaga, tanga ka lang talaga o baka naman nagmadali ka.

                Minsan kailangan mong bigyan ng pagkakataon ang ibang tao. Meron kang binibigyan ng second, third, fourth and hundred chances pero yung taong laging nandyan sa tabi mo kapag lumuluha’t nasasaktan ka hindi mo man lang mabigyan ng first chance.

                FIRST CHANCE. Unang pagkakataon lang yan. Malay mo mas worth it siya kaysa dun sa taong akala mo ay MEANT TO BE sa’yo. Malay mo sakaniya mo matagpuan ang HAPPINESS. Nagtake-risk ka nga dun sa taong nanakit sayo eh. Bakit hindi mo subukang bigyan ng pansin ang taong pinipilit na mapasaya ka?

                Tumingin ka sa paligid mo. Be sensitive. Huwag kang manhid. I-appreciate mo yung taong nagbibigay ng effort niya just to make you smile. Give him/her a chance.