Memories

                Sobrang laki ng parte nito sa buhay ng isang tao. Kasi, bawat tao may ala-ala na pinapahalagahan at yung iba naman pilit ng ibinabaon sa limot. Aminin natin na lahat tayo, bawat makakabasa nito merong ala-ala na pinaka-iingatan.

                Huwag mong ipilit na kalimutan ang mga ala-ala sayo ng isang tao, kasi yan nalang ang meron ka. Yan nalang yung palatandaan na minsan kang naging masaya kasama siya. Kaya lang naman natin ito pinapahalagahan kasi maaaring malayo ng maulit ulit yung pangyayari at sitwasyon na ‘yon. Maaari nating magawa ulit yun, maaaring makabalik tayo sa lugar kung saan nabuo ang mga ala-ala na ‘yon, pero yung pakiramdam? Yung unang pakiramdam niyo nung araw na nangyari yun? Hindi na natin masasabi na mararamdaman pa natin ulit yun. 

Kaya nga pinapahalagahan natin. Dapat pahalagahan natin. Pero minsan, darating tayo sa punto na mas gusto na nating huwag nalang alalahanin yung mga bagay na yun para hindi na tayo masaktan. Madalas, gusto na nating kalimutan at isantabi nalang diba? Huwag ganun. Oo masakit. Pero ang kalimutan nalang lahat? Huwag. Yan kasi ang panghahawakan mo kahit sinaktan ka nung taong yun. Sa kabila ng sakit pag naaalala mo yung mga bagay na ginawa niya sa’yo, yung sakit napapalitan ng kaunting saya.

“Madalas kasi, hindi natin mapahalagahan ang mga sandali na minsan lang mangyari. Hanggang sa maging ala-ala nalang na sana mangyari ulit.”

Ganyan tayo diba? Payo ko lang, sa bawat segundo na meron kayo pahalagahan niyo. Dahil maaaring maulit ulit yun, pero yung  panahon ng nangyari yun at kasama mo siya? Malabo ng maibalik.