Minsan kahit mahal niyo pa ang isa’t isa, kailangang tapusin niyo na.

                Minsan kahit mahal niyo pa ang isa’t isa, kailangang tapusin niyo na. Kasi minsan, kahit gaano mo kagustong ituloy yung relasyon, hindi mo na magagawa. Kung wala ng tiwala, tapos puro hinala at selos nalang, mas okay yung itigil nalang. Kasi habang pinipilit niyong ayusin ang isang bagay, kung paulit ulit lang din naman ang nangyayari, paulit ulit lang din masisira. Hanggang dumating sa punto na wala na. Durog na.

                Minsan tama na rin yung desisyon na kung nakikita niyo namang wala ng patutunguhan, itigil nalang. Mas okay nang matapos yung relasyon na hindi niyo pa kinamumuhian ang isa’t isa. Mas okay na matapos nalang kaysa naman unti unti ng nawawalan ng pagpapahalaga. Hihintayin niyo pa bang dumating sa punto na mawalan kayo ng respeto sa isa’t isa? Na parang ni minsan hindi kayo naging masaya magkasama? Hihintayin niyo pa bang dumating sa punto na puro sakit at galit nalang?

                Hindi naman porke sumuko ka, duwag ka na. Minsan nga, mas nasusukat pa ang katapangan sa pagharap ng katotohanan na may mga bagay na hindi kayang ayusin o buoin ng pagmamahal lang.